Atomium revisited: nostalgie en geschiedenis herleid tot flikkerlichtjes

Over hoe een gezinsuitstap een herinnering uit het verleden oprakelde – en overschreef. Afgelopen maand trokken we er met het gezin nog eens op uit naar Brussel, op een soort nostalgietrip. Bestemming: het Atomium. In mijn hoofd was dat nog steeds die imposante bolconstructie vol Belgische trots en geschiedenis, een staalkaart van Expo 58 met retro interieurs, filmpjes over de wereldtentoonstelling en vitrinekasten vol designklassiekers en Belgische hebbedingen. Wat we kregen? Een veel te dure wandeling door een soort discotheek voor gezinnen met jonge kinderen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van kunst, en ik ben geen zuurpruim die geen lichtinstallatie kan smaken. Maar wat ooit voelde als een ode aan Belgische ingenieurskunst en een lesje patriottisme-in-bescheiden-verpakking, is nu voor 80% omgevormd tot een povere lichtshow die zichzelf “kunst met licht” noemt. Het was net alsof de herinnering aan mijn jeugdvakantie op cassette was opgenomen en iemand er per ongeluk o...