Cultuurportfolio Nederlands

  Over hoe een gezinsuitstap een herinnering uit het verleden oprakelde – en overschreef. Afgelopen maand trokken we er met het gezin nog eens op uit naar Brussel, op een soort nostalgietrip. Bestemming: het Atomium. In mijn hoofd was dat nog steeds die imposante bolconstructie vol Belgische trots en geschiedenis, een staalkaart van Expo 58 met retro interieurs, filmpjes over de wereldtentoonstelling en vitrinekasten vol designklassiekers en Belgische hebbedingen.  Wat we kregen? Een veel te dure wandeling door een soort discotheek voor gezinnen met jonge kinderen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van kunst, en ik ben geen zuurpruim die geen lichtinstallatie kan smaken. Maar wat ooit voelde als een ode aan Belgische ingenieurskunst en een lesje patriottisme-in-bescheiden-verpakking, is nu voor 80% omgevormd tot een povere lichtshow die zichzelf “kunst met licht” noemt. Het was net alsof de herinnering aan mijn jeugdvakantie op cassette was opgenomen en iemand er per ongeluk o...

Als het klaslokaal verandert in een crisiskamer Er is iets aan het schuiven in het onderwijs. Niet alleen bij het CLB, bij de minister of op de perstribunes van De Standaard, maar ook — en vooral — in onze klaslokalen. Wat ooit een plek van leren was, wordt voor steeds meer leerkrachten een soort crisiskamer. En nee, dat is niet dramatisch gesteld. Lees maar het artikel met die veelzeggende titel: “Eén leerling al zes keer buitengezet” . Zes keer. Dat is geen incident meer. Dat is een systeem dat vastgelopen is. Gedrag als breekpunt Het artikel toont pijnlijk helder hoe scholen vandaag aan hun limiet zitten. Leerlingen met extreem gedrag — woede-uitbarstingen, verslaving, afglijdende thuissituaties — zetten niet alleen het lesverloop op pauze, maar ook het hele systeem onder druk. En wat doe je als er geen plaats meer is in de jeugdzorg, als ouders niet bereikbaar zijn, en als zelfs de politie de leerling maar gewoon weer voor de schoolpoort dumpt? Ik weet het niet. En blijkbaar weten ...

Structuur is geen straf, maar een geschenk (als we het samen doen) I k ga het meteen zeggen: ik ben vóór structuur in het onderwijs. Niet als heilig dogma, wel als gedeelde afspraak die ademruimte geeft aan iedereen. Leerkrachten, leerlingen, directies én poetsvrouwen (die trouwens perfect weten wie er weer met modderschoenen binnenliep). Het artikel in De Standaard stelt een duidelijke vraag: zijn rust, orde en structuur de redders van ons onderwijs? Minister Demir vindt van wel, en dat mag. Maar met een slogan als “back to basics” los je niet alles op. Een klas is geen Excelbestand. Structuur moet meer zijn dan regels op papier – het moet iets worden dat werkt, leeft en gedragen wordt. Structuur werkt, maar enkel als je ze samen draagt Wat mij overtuigde, waren de voorbeelden van scholen waar structuur géén dwangbuis is, maar een gedeeld ritme. Zoals dat Technisch Atheneum in Lokeren met hun zandloper in de kleedkamer: een simpele visuele reminder die gedragsverwachtingen duidelijk...

Liefde voor taal  In zijn artikel wijst Michiel Wils op een dringend probleem binnen het taalonderwijs: de nadruk op puur functionele taalvaardigheden ten koste van de passie voor de taal zelf. Wils betoogde dat het lesprogramma met zijn vage leerdoelen en gebrek aan literaire aandacht heeft geleid tot een situatie waarin studenten niet langer genieten van lezen en hun culturele en taalkundige bagage verwaarlozen.  Waar knelt het schoentje? De grootste uitdaging zit hem in het vinden van de juiste balans tussen vaardigheden en kennis binnen het onderwijs van taalvakken. Er is een opvallende overgang naar een praktischere benadering, waarbij de focus ligt op communicatie en de interpretatie van tekst door leerlingen; echter lijkt de diepte en culturele diversiteit van taal naar de achtergrond te zijn verdwenen.  Wils benadrukt het belang van kennisoverdracht en culturele bagage als essentiële elementen voor het cultiveren van liefde voor taal. Hij benadrukt ook de waarde v...

 Waarom ik de commotie rond het dragen van een hoofddoek niet begrijp De heisa rond het dragen van een hoofddoek in het onderwijs....Waarom zou een kledingstuk, dat voor velen een uiting van hun identiteit en geloof is, zo’n groot probleem moeten zijn? In een samenleving die diversiteit en inclusie hoog in het vaandel draagt, zou het dragen van een hoofddoek moeten worden gezien als een recht, niet als een discussiepunt. Het dragen van een hoofddoek is voor veel mensen een essentieel onderdeel van hun culturele en religieuze identiteit. Door dit te verbieden of te problematiseren, creëren we onnodige verdeeldheid en discriminatie. Het is belangrijk dat we de vrijheid van religieuze expressie respecteren en erkennen dat het dragen van een hoofddoek niemand schaadt. !!HET IS EEN HOOFDDEKSEL!! Ik ben zelf een fervent 'pettendrager', al van in mijn vroege jeugdjaren droeg ik in mijn vrije tijd steeds een pet en die gewoonte is gebleven. Voor mij is dat dus waarschijnli...

Op 28 maart 2024 publiceerde de Commissie van Wijzen een rapport met aanbevelingen om het lerarentekort en de werkdruk in het onderwijs aan te pakken.  Een van de meest opvallende voorstellen is de invoering van een 38-urige werkweek voor leerkrachten. Dit voorstel heeft geleid tot een levendig debat en sterke reacties vanuit de onderwijssector.   De voorstellen van de Commissie van Wijzen De Commissie van Wijzen, een groep experts samengesteld door de overheid, heeft een uitgebreid rapport opgesteld met maar liefst 70 aanbevelingen. Deze aanbevelingen zijn bedoeld om structurele problemen in het onderwijs op te lossen, zoals het lerarentekort en de toenemende werkdruk. De kern van hun voorstel is de introductie van een 38-urige werkweek voor leerkrachten, wat inhoudt dat alle werkgerelateerde taken binnen deze tijd moeten worden uitgevoerd.   Reacties uit de onderwijssector   We hebben allemaal gezien dat de voorstellen gemengde reacties hebben opgeroepen binnen de ...

Is iedereen voldoende geïnformeerd, en vooral, zijn die nieuwe 16-jarige stemmers voldoende op de hoogte?   Nee, dat zijn ze niet. Ik wil mijn kinderen er weer niet bijhalen maar ik krijg hier toch wel wat van die nieuwe stemmers over de vloer en ik heb er ondertussen een nieuwsgierige gewoonte van gemaakt om te polsen hoe en vooral, op basis van welke motieven, zij binnenkort gaan stemmen. En tot nu toe staat het antwoord "I dunno" (om het in ' jongerenslang ' uit te drukken) nog steeds met grote voorsprong op de eerste plaats.       Waarom niet aan bod gekomen?  Je zou denken dat dit thema volop aan bod zou gekomen zijn in scholen voor deze nieuwe generatie stemmers maar niets is minder waar. Wederom kan ik alleen maar spreken uit eigen ervaring, wel, uit ervaring van de 16-jarige vrienden van mijn zoon die hier wel eens op bezoek komen. En blijkbaar hebben zij allemaal, met verschillende  middelbare scholen en richtingen als achtergrond, nul komma n...

Eva uit Mortsel laat kinderen lezen en werken rond dementie:  “Kinderen merken ook dat mensen met dementie anders reageren dan vroeger”   Kinderen en dementie: Een delicate balans Dementie is een complexe ziekte die in de eerste plaats volwassenen treft, maar ook een diepe impact kan hebben op kinderen. Het is belangrijk om kinderen te informeren en hen te helpen omgaan met deze ziekte, vooral als een geliefde getroffen is. In dit blogbericht bespreek ik het inspirerende werk van Eva Van der Linden, een auteur uit Mortsel, die kinderen helpt begrijpen wat dementie is door middel van haar boeken. Eva Van der Linden heeft al acht boeken geschreven, waarvan haar recentste werk ‘Waarom Greet zoveel vergeet’ gaat over dementie. Ze richt zich op kinderen als leespubliek en haalt inspiratie uit haar 17-jarige carrière in een woonzorgcentrum in Borgerhout. Haar boek is bedoeld om kinderen op een laagdrempelige manier te helpen begrijpen wat dementie is en hoe ze ermee om kunnen gaan. ...