Cultuurportfolio Nederlands

Als het klaslokaal verandert in een crisiskamer Er is iets aan het schuiven in het onderwijs. Niet alleen bij het CLB, bij de minister of op de perstribunes van De Standaard, maar ook — en vooral — in onze klaslokalen. Wat ooit een plek van leren was, wordt voor steeds meer leerkrachten een soort crisiskamer. En nee, dat is niet dramatisch gesteld. Lees maar het artikel met die veelzeggende titel: “Eén leerling al zes keer buitengezet” . Zes keer. Dat is geen incident meer. Dat is een systeem dat vastgelopen is. Gedrag als breekpunt Het artikel toont pijnlijk helder hoe scholen vandaag aan hun limiet zitten. Leerlingen met extreem gedrag — woede-uitbarstingen, verslaving, afglijdende thuissituaties — zetten niet alleen het lesverloop op pauze, maar ook het hele systeem onder druk. En wat doe je als er geen plaats meer is in de jeugdzorg, als ouders niet bereikbaar zijn, en als zelfs de politie de leerling maar gewoon weer voor de schoolpoort dumpt? Ik weet het niet. En blijkbaar weten ...

Structuur is geen straf, maar een geschenk (als we het samen doen) I k ga het meteen zeggen: ik ben vóór structuur in het onderwijs. Niet als heilig dogma, wel als gedeelde afspraak die ademruimte geeft aan iedereen. Leerkrachten, leerlingen, directies én poetsvrouwen (die trouwens perfect weten wie er weer met modderschoenen binnenliep). Het artikel in De Standaard stelt een duidelijke vraag: zijn rust, orde en structuur de redders van ons onderwijs? Minister Demir vindt van wel, en dat mag. Maar met een slogan als “back to basics” los je niet alles op. Een klas is geen Excelbestand. Structuur moet meer zijn dan regels op papier – het moet iets worden dat werkt, leeft en gedragen wordt. Structuur werkt, maar enkel als je ze samen draagt Wat mij overtuigde, waren de voorbeelden van scholen waar structuur géén dwangbuis is, maar een gedeeld ritme. Zoals dat Technisch Atheneum in Lokeren met hun zandloper in de kleedkamer: een simpele visuele reminder die gedragsverwachtingen duidelijk...