Cultuurportfolio Nederlands

  Over hoe een gezinsuitstap een herinnering uit het verleden oprakelde – en overschreef. Afgelopen maand trokken we er met het gezin nog eens op uit naar Brussel, op een soort nostalgietrip. Bestemming: het Atomium. In mijn hoofd was dat nog steeds die imposante bolconstructie vol Belgische trots en geschiedenis, een staalkaart van Expo 58 met retro interieurs, filmpjes over de wereldtentoonstelling en vitrinekasten vol designklassiekers en Belgische hebbedingen.  Wat we kregen? Een veel te dure wandeling door een soort discotheek voor gezinnen met jonge kinderen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van kunst, en ik ben geen zuurpruim die geen lichtinstallatie kan smaken. Maar wat ooit voelde als een ode aan Belgische ingenieurskunst en een lesje patriottisme-in-bescheiden-verpakking, is nu voor 80% omgevormd tot een povere lichtshow die zichzelf “kunst met licht” noemt. Het was net alsof de herinnering aan mijn jeugdvakantie op cassette was opgenomen en iemand er per ongeluk o...

De slimste taal van Vlaanderen:  een pleidooi voor nuance tussen AN en dialect Stel je voor Een taalquiz op nationale televisie, met niet BV’s of professoren in de panelzetels, maar de talen zélf. Algemeen Nederlands. West-Vlaams. Antwerps. Geen mop, maar een briljante column van Soetkin De Smet waarin de taalnorm een pak voor haar (gestreken) broek krijgt van haar kleurrijke tegenhangers. Je voelt het meteen: dit is meer dan taalhumor. Dit is een scherpe, creatieve clash tussen standaardtaal en het levende, ademende dialect. Algemeen Nederlands, de brave leerling van de klas, doet verwoede pogingen om de orde te bewaren, terwijl Antwerps en West-Vlaams de boel vrolijk onderuithalen met gezever, gezwets en charisma. Wat De Smet hier doet, is geniaal in zijn eenvoud: ze geeft taal een gezicht. En tegelijk een gewetensvraag mee. Want ja, Algemeen Nederlands is verstaanbaar, stabiel en nodig. Maar raakt het ons nog? En belangrijker: herkennen jongeren zich er nog in? Een gesprek dat l...

Structuur is geen straf, maar een geschenk (als we het samen doen) I k ga het meteen zeggen: ik ben vóór structuur in het onderwijs. Niet als heilig dogma, wel als gedeelde afspraak die ademruimte geeft aan iedereen. Leerkrachten, leerlingen, directies én poetsvrouwen (die trouwens perfect weten wie er weer met modderschoenen binnenliep). Het artikel in De Standaard stelt een duidelijke vraag: zijn rust, orde en structuur de redders van ons onderwijs? Minister Demir vindt van wel, en dat mag. Maar met een slogan als “back to basics” los je niet alles op. Een klas is geen Excelbestand. Structuur moet meer zijn dan regels op papier – het moet iets worden dat werkt, leeft en gedragen wordt. Structuur werkt, maar enkel als je ze samen draagt Wat mij overtuigde, waren de voorbeelden van scholen waar structuur géén dwangbuis is, maar een gedeeld ritme. Zoals dat Technisch Atheneum in Lokeren met hun zandloper in de kleedkamer: een simpele visuele reminder die gedragsverwachtingen duidelijk...

Liefde voor taal  In zijn artikel wijst Michiel Wils op een dringend probleem binnen het taalonderwijs: de nadruk op puur functionele taalvaardigheden ten koste van de passie voor de taal zelf. Wils betoogde dat het lesprogramma met zijn vage leerdoelen en gebrek aan literaire aandacht heeft geleid tot een situatie waarin studenten niet langer genieten van lezen en hun culturele en taalkundige bagage verwaarlozen.  Waar knelt het schoentje? De grootste uitdaging zit hem in het vinden van de juiste balans tussen vaardigheden en kennis binnen het onderwijs van taalvakken. Er is een opvallende overgang naar een praktischere benadering, waarbij de focus ligt op communicatie en de interpretatie van tekst door leerlingen; echter lijkt de diepte en culturele diversiteit van taal naar de achtergrond te zijn verdwenen.  Wils benadrukt het belang van kennisoverdracht en culturele bagage als essentiële elementen voor het cultiveren van liefde voor taal. Hij benadrukt ook de waarde v...

 Waarom ik de commotie rond het dragen van een hoofddoek niet begrijp De heisa rond het dragen van een hoofddoek in het onderwijs....Waarom zou een kledingstuk, dat voor velen een uiting van hun identiteit en geloof is, zo’n groot probleem moeten zijn? In een samenleving die diversiteit en inclusie hoog in het vaandel draagt, zou het dragen van een hoofddoek moeten worden gezien als een recht, niet als een discussiepunt. Het dragen van een hoofddoek is voor veel mensen een essentieel onderdeel van hun culturele en religieuze identiteit. Door dit te verbieden of te problematiseren, creëren we onnodige verdeeldheid en discriminatie. Het is belangrijk dat we de vrijheid van religieuze expressie respecteren en erkennen dat het dragen van een hoofddoek niemand schaadt. !!HET IS EEN HOOFDDEKSEL!! Ik ben zelf een fervent 'pettendrager', al van in mijn vroege jeugdjaren droeg ik in mijn vrije tijd steeds een pet en die gewoonte is gebleven. Voor mij is dat dus waarschijnli...

  Begrijpend leesonderwijs in de basisscholen kwaliteitsvol? Het rapport 'Begrijpend leesonderwijs in de basisscholen kwaliteitsvol?' (zie bron en link onderaan) biedt een grondige analyse van de huidige staat van begrijpend leesonderwijs in Vlaamse basisscholen. Het onderstreept de noodzaak van een coherente en effectieve aanpak om de achteruitgang in leesvaardigheid en leesmotivatie onder leerlingen aan te pakken. Hoewel het rapport waardevolle inzichten en aanbevelingen bevat, roept het bij mij ook enkele kritische vragen op over de praktische implementatie van deze aanbevelingen in de dagelijkse onderwijspraktijk. Ik heb bewust voor dit specifiek rapport gekozen omdat, naar mijn mening, ‘het probleem’ wel degelijk reeds begint in het lager onderwijs. Tekortkomingen in de praktijk Het rapport benadrukt het belang van een doordachte leesdidactiek en systematische Wat mijn jongste zoon (8) dit jaar allemaal las, maar heeft hij ook alles begrepen? opvolging van leesprest...

 Maar over geuren en kleuren kan je niet ' discussieuren ' ( Hilarisch vond mijn pa zichzelf wanneer hij maar al te vaak deze uitspraak deed ) En die drang naar het maken van woordmopjes, waar vandaag de dag naar verwezen wordt als 'dad-jokes' als ik het goed heb, heb ik zeker van hem meegekregen. Maar even terug naar dat schaap en iets ruimer, de restauratie van het Lam Gods waar momenteel zoveel commotie rond is. Waarschijnlijk kan niet iedereen het artikel zonder abonnement op GVA volledig lezen dus zal ik hier zo goed als mogelijk de essentie maar vooral ook een paar van de mooie foto's in deze blogpost verwerken. In het online artikel zijn deze illustraties interactief en kan je met een slider-balk dus over, onder andere dat lam, schuiven, om zo een instant vergelijk te kunnen maken tussen het origineel en de gerestaureerde versie.  Maar was het origineel wel hét origineel van Jan Van Eyck? Blijkbaar zat Hubert Van Eyck er ook voor iets tussen? Ik citeer even u...

Eva uit Mortsel laat kinderen lezen en werken rond dementie:  “Kinderen merken ook dat mensen met dementie anders reageren dan vroeger”   Kinderen en dementie: Een delicate balans Dementie is een complexe ziekte die in de eerste plaats volwassenen treft, maar ook een diepe impact kan hebben op kinderen. Het is belangrijk om kinderen te informeren en hen te helpen omgaan met deze ziekte, vooral als een geliefde getroffen is. In dit blogbericht bespreek ik het inspirerende werk van Eva Van der Linden, een auteur uit Mortsel, die kinderen helpt begrijpen wat dementie is door middel van haar boeken. Eva Van der Linden heeft al acht boeken geschreven, waarvan haar recentste werk ‘Waarom Greet zoveel vergeet’ gaat over dementie. Ze richt zich op kinderen als leespubliek en haalt inspiratie uit haar 17-jarige carrière in een woonzorgcentrum in Borgerhout. Haar boek is bedoeld om kinderen op een laagdrempelige manier te helpen begrijpen wat dementie is en hoe ze ermee om kunnen gaan. ...