Cultuurportfolio Nederlands

Hoe poëzie je kan achtervolgen Een kosmisch toeval Brusselmans had er in dit boek een superzin voor om dit soort toeval te omschrijven, maar ik vind hem nondejuu niet meer terug! Zeer frustrerend, iemand moet dit boek dus lezen en op zoek gaan naar die mooie zin en mij dan laten weten hoe die ook alweer ging. Ik zal je niet eeuwig dankbaar zijn, maar toch even.  Je weet wel, het gevoel van: het ligt op het puntje van m’n tong — iemand komt er dan op, en je zegt: “Aaah, dank u.” Ik las het boek, zoals vaak of zelfs meestal, in bed. Ik lees graag horizontaal om een of andere reden.  Maar ik heb dan niet altijd pen en papier bij de hand om zaken te noteren en... ik noteer ook niet graag tijdens het lezen. Dat is zoals een film op pauze zetten om even na te denken over een scène die net passeerde.  In een aangekocht boek kan je makkelijk aantekeningen maken, maar een geleend exemplaar is natuurlijk een ander verhaal (ha!) .   Maar een kosmisch toeval dus: ik ging na...

Heerleuk Ik ben me ervan bewust: je moet woorden als 'leuk' vermijden in een recensie, want wat zegt 'leuk' nu eigenlijk... Maar dit boek wás gewoon 'leuk', het leukste boek over poëzie dat ik al gelezen heb (toegegeven, dat zijn er niet zó veel). En toch was het net dat; ik las het in bed, kon het met moeite wegleggen, omdat het zó leuk was. Het was een dekentje bovenop mijn dekbed. In het Engels heb je er een beter woord voor: 'comforting'. Ik kan niet direct een beter Nederlands equivalent bedenken.   Een boek dat je aanzet om poëzie niet alleen te lezen , maar ook te beleven . Dat is wat Hans en Monique Hagen met Poëzie HARDOP  voor elkaar krijgen. En geloof me: het werkt. Ik betrapte mezelf er al snel op dat ik passages begon te fluisteren, te mompelen. Van alles wat! Van Drs. P tot Hadewijch tot... Jan/Jeanne met de pet...  (die weleens een bekende of erkende dichter zou kunnen worden als hij/zij zo verder doet) . De bundel is eigenlijk een speelse...

  Mijn vriend Dahmer Een fascinerende inkijk in het ontstaan van een seriemoordenaar Van Netflix naar het boek Na het zien van de docuserie DAHMER  op de alom bekende streamingdienst, bleef ik met een ongemakkelijk gevoel achter. No big surprise, dat heb je nu eenmaal met dit soort docu's. En toch blijven ze me telkens intrigeren. Ik had misschien nog een goede CSI'er geweest. De serie gaf, net zoals de vele andere die ik al bekeek over andere  beruchte,  beroemde, en vaak zelfs bejubelde psycho's (ja, veel van die rare mannen of vrouwen hebben een fanbase, geloof het of niet), een gedetailleerd beeld van Dahmers gruweldaden, maar liet me, net als de auteur, met vragen zitten: hoe kon het zo ver komen? Had iemand hem kunnen stoppen? Toen ik via de leeslijst ontdekte dat Derf Backderf, een oud-klasgenoot van Dahmer, een graphic novel had geschreven over diens jeugd, wilde ik dit boek natuurlijk lezen. Daarnaast speelde ook mee dat na het lezen van Maus , mijn eerst...

Ik zet al vast even recht dat je je niet puur mag baseren op deze oude cover van de originele Engelse versie van dit boek. Goldwing won niet de Nobelprijs voor specifiek dit boek, maar ontving in 1983 wel de Nobelprijs voor Literatuur. De prijs werd toegekend voor zijn hele oeuvre, maar Lord of the Flies was zeker een van zijn meest invloedrijke werken die bijdroegen aan de erkenning. Dit boek greep me onmiddellijk bij de keel Lord of the Flies oftewel Heer van de vliegen,  geschreven door William Golding, is een van die boeken die generaties lang een diepe indruk achterlaten. Het verhaal over een groep jongens die op een onbewoond eiland terechtkomen en daar hun beschaving verliezen, is veel meer dan een avonturenverhaal.  Het is een allegorie over de menselijke natuur, een onderzoek naar de dunne scheidslijn tussen beschaving en barbarij. Golding ontving in 1983 de Nobelprijs voor Literatuur voor zijn volledige oeuvre, en Lord of the Flies was ongetwijfeld een belangri...

MAUS: een graphic novel die de geschiedenis op een levendige manier presenteert Wanneer we het hebben over graphic novels die geschiedenis en emotie samenbrengen op een indringende manier, is Maus van Art Spiegelman schoolvoorbeeld. Maus is meer dan alleen een 'stripboek'; het is een diepgaande verkenning van een van de meest duistere hoofdstukken uit de geschiedenis, namelijk de Holocaust. Door zijn unieke stijl en verteltechniek weet Spiegelman op briljante wijze een verhaal te vertellen dat persoonlijk, pakkend en menselijk is. Een originele vertelstructuur Maus trekt meteen de aandacht met zijn toch wel unieke visuele stijl en de manier waarop het verhaal verteld wordt.   Art Spiegelman gebruikt een antropomorfe aanpak, waarbij verschillende bevolkingsgroepen worden afgebeeld als dieren: joden als muizen, Duitsers als katten, en Polen als varkens. Deze keuze lijkt op het eerste gezicht eenvoudig, maar het voegt wel degelijk een extra laag betekenis toe aan het verhaal...

  'Op het einde gaan ze allebei dood' door Adam Silvera 'Op het einde gaan ze allebei dood' door Adam Silvera is een aangrijpend boek dat thema's zoals leven, dood, vriendschap, liefde en persoonlijke groei verkent. Door het unieke concept van Death-Cast, een bedrijf dat mensen belt om te vertellen dat ze binnen 24 uur zullen sterven, krijgt het verhaal een originele en boeiende invalshoek. Er valt veel te zeggen over dit boek en ik bestempel het niet met volle overtuiging als jeugdroman. Ik zou het evengoed toevallig zelf kunnen beginnen lezen zijn zonder het van de leeslijst te halen, en niet eens doorhebben dat het in eerste instantie bedoeld is als jeugdroman. In medias res 'Op het einde gaan ze allebei dood' begint midden in de actie. Het boek opent direct met het telefoontje van Death-Cast aan Mateo (protagonist in het verhaal), waarin hij te horen krijgt dat hij binnen 24 uur zal sterven. Dit zet meteen de toon en het centrale conflict van het verhaa...