Cultuurportfolio Nederlands

  De balans van een 'oei' We zijn eind mei. De berg werk en taken die onoverkomelijk leek, beklommen, met als resultaat een gevoel van '...en nu nog veilig afdalen'. De kinderen dromen van ijsjes, ik van vakantie. En ergens daartussenin sluipt die stille vraag binnen: Wat heb ik eigenlijk allemaal gedaan dit jaar? En specifieker nog: Wat heeft dat cultuurportfolio nu eigenlijk opgeleverd, behalve een paar 'oeis' en 'aha’s'? Ik blader terug naar mijn eerste blog. Die fameuze 'oei' — een spontane reactie die misschien meer zei over mijn digitale schroom dan over mijn culturele ingesteldheid. Want het bleek al snel dat ik méér met cultuur bezig was dan ik dacht. Ik noemde het toen: stilstaan bij mooie dingen. En dat blijkt zowat de rode draad te zijn van dit hele traject. Van stilstand naar stil-kijken Als ik eerlijk ben, heb ik dit jaar vaak stilgestaan. Niet letterlijk (al staar ik nog steeds iets te vaak naar een boom), maar bewust. Bewust g...

 https://portfolioliesvanderjeugd.weebly.com/cultuurevenementen1/14-18-de-musical#comments   Hoi Lies Normaal gezien ben ik niet bepaald musical-minded – geef mij maar een goed boek of een historische documentaire – maar deze had ik eerlijk gezegd wél willen zien. Misschien is het de combinatie van spektakel en geschiedenis, of het feit dat de Eerste Wereldoorlog als thema me altijd al heeft gefascineerd (en laten we eerlijk zijn: rijdende tribunes, dat prikkelt toch een mens zijn nieuwsgierigheid). Ik herinner me nog vaag hoe groot die productie was in 2014, maar ik had totaal gemist dat er nu een vernieuwde versie loopt. Goed om te weten dat de klemtoon nu meer ligt op de vriendschap tussen de vier kameraden – dat spreekt me eerlijk gezegd meer aan dan de liefdesperikelen. En het feit dat het bruikbaar is in de klas maakt het natuurlijk nog interessanter, zeker als je, zoals ik, binnenkort voor een groep pubers staat die liever Call of Duty speelt dan zich inleeft in de loop...

  Over hoe een gezinsuitstap een herinnering uit het verleden oprakelde – en overschreef. Afgelopen maand trokken we er met het gezin nog eens op uit naar Brussel, op een soort nostalgietrip. Bestemming: het Atomium. In mijn hoofd was dat nog steeds die imposante bolconstructie vol Belgische trots en geschiedenis, een staalkaart van Expo 58 met retro interieurs, filmpjes over de wereldtentoonstelling en vitrinekasten vol designklassiekers en Belgische hebbedingen.  Wat we kregen? Een veel te dure wandeling door een soort discotheek voor gezinnen met jonge kinderen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van kunst, en ik ben geen zuurpruim die geen lichtinstallatie kan smaken. Maar wat ooit voelde als een ode aan Belgische ingenieurskunst en een lesje patriottisme-in-bescheiden-verpakking, is nu voor 80% omgevormd tot een povere lichtshow die zichzelf “kunst met licht” noemt. Het was net alsof de herinnering aan mijn jeugdvakantie op cassette was opgenomen en iemand er per ongeluk o...

De slimste taal van Vlaanderen:  een pleidooi voor nuance tussen AN en dialect Stel je voor Een taalquiz op nationale televisie, met niet BV’s of professoren in de panelzetels, maar de talen zélf. Algemeen Nederlands. West-Vlaams. Antwerps. Geen mop, maar een briljante column van Soetkin De Smet waarin de taalnorm een pak voor haar (gestreken) broek krijgt van haar kleurrijke tegenhangers. Je voelt het meteen: dit is meer dan taalhumor. Dit is een scherpe, creatieve clash tussen standaardtaal en het levende, ademende dialect. Algemeen Nederlands, de brave leerling van de klas, doet verwoede pogingen om de orde te bewaren, terwijl Antwerps en West-Vlaams de boel vrolijk onderuithalen met gezever, gezwets en charisma. Wat De Smet hier doet, is geniaal in zijn eenvoud: ze geeft taal een gezicht. En tegelijk een gewetensvraag mee. Want ja, Algemeen Nederlands is verstaanbaar, stabiel en nodig. Maar raakt het ons nog? En belangrijker: herkennen jongeren zich er nog in? Een gesprek dat l...

  Van den vos die amoc maecte Frank als Koning Nobel, maar in deze voorstelling gewoon 'Leeuw' Eerlijk? Ik had geen idee waar mij aan te verwachten. Ik wist zelfs niet dat Frank Focketyn erin meespeelde, wat op zich voor mij al reden genoeg had geweest om naar deze voorstelling te gaan. Maar goed, daar zat ik dan, in Cultuurhuis Corso in Berchem, tussen een gezellige bende collega-studenten Nederlands, klaar voor een eigentijdse bewerking van Van den vos Reynaerde . Middeleeuws dierenepos, zeg je? Wacht... Van tekst naar tekstmachine Wat me het meest van mijn sokken blies? De acteurs die in razend tempo schakelden tussen personages . Inge Paulussen sprong eruit – en niet enkel letterlijk. De manier waarop zij van een onnozele ram met Limburgs accent  switchte  naar een hyperactieve haas die halve pagina's slamtekst uitspuwde, was ronduit fenomenaal. Je hoorde het publiek een collectieve ' wauw'  denken. En ik dacht alleen maar: leer die tekst maar eens uit je...

Als het klaslokaal verandert in een crisiskamer Er is iets aan het schuiven in het onderwijs. Niet alleen bij het CLB, bij de minister of op de perstribunes van De Standaard, maar ook — en vooral — in onze klaslokalen. Wat ooit een plek van leren was, wordt voor steeds meer leerkrachten een soort crisiskamer. En nee, dat is niet dramatisch gesteld. Lees maar het artikel met die veelzeggende titel: “Eén leerling al zes keer buitengezet” . Zes keer. Dat is geen incident meer. Dat is een systeem dat vastgelopen is. Gedrag als breekpunt Het artikel toont pijnlijk helder hoe scholen vandaag aan hun limiet zitten. Leerlingen met extreem gedrag — woede-uitbarstingen, verslaving, afglijdende thuissituaties — zetten niet alleen het lesverloop op pauze, maar ook het hele systeem onder druk. En wat doe je als er geen plaats meer is in de jeugdzorg, als ouders niet bereikbaar zijn, en als zelfs de politie de leerling maar gewoon weer voor de schoolpoort dumpt? Ik weet het niet. En blijkbaar weten ...

Structuur is geen straf, maar een geschenk (als we het samen doen) I k ga het meteen zeggen: ik ben vóór structuur in het onderwijs. Niet als heilig dogma, wel als gedeelde afspraak die ademruimte geeft aan iedereen. Leerkrachten, leerlingen, directies én poetsvrouwen (die trouwens perfect weten wie er weer met modderschoenen binnenliep). Het artikel in De Standaard stelt een duidelijke vraag: zijn rust, orde en structuur de redders van ons onderwijs? Minister Demir vindt van wel, en dat mag. Maar met een slogan als “back to basics” los je niet alles op. Een klas is geen Excelbestand. Structuur moet meer zijn dan regels op papier – het moet iets worden dat werkt, leeft en gedragen wordt. Structuur werkt, maar enkel als je ze samen draagt Wat mij overtuigde, waren de voorbeelden van scholen waar structuur géén dwangbuis is, maar een gedeeld ritme. Zoals dat Technisch Atheneum in Lokeren met hun zandloper in de kleedkamer: een simpele visuele reminder die gedragsverwachtingen duidelijk...

Hoe poëzie je kan achtervolgen Een kosmisch toeval Brusselmans had er in dit boek een superzin voor om dit soort toeval te omschrijven, maar ik vind hem nondejuu niet meer terug! Zeer frustrerend, iemand moet dit boek dus lezen en op zoek gaan naar die mooie zin en mij dan laten weten hoe die ook alweer ging. Ik zal je niet eeuwig dankbaar zijn, maar toch even.  Je weet wel, het gevoel van: het ligt op het puntje van m’n tong — iemand komt er dan op, en je zegt: “Aaah, dank u.” Ik las het boek, zoals vaak of zelfs meestal, in bed. Ik lees graag horizontaal om een of andere reden.  Maar ik heb dan niet altijd pen en papier bij de hand om zaken te noteren en... ik noteer ook niet graag tijdens het lezen. Dat is zoals een film op pauze zetten om even na te denken over een scène die net passeerde.  In een aangekocht boek kan je makkelijk aantekeningen maken, maar een geleend exemplaar is natuurlijk een ander verhaal (ha!) .   Maar een kosmisch toeval dus: ik ging na...

Heerleuk Ik ben me ervan bewust: je moet woorden als 'leuk' vermijden in een recensie, want wat zegt 'leuk' nu eigenlijk... Maar dit boek wás gewoon 'leuk', het leukste boek over poëzie dat ik al gelezen heb (toegegeven, dat zijn er niet zó veel). En toch was het net dat; ik las het in bed, kon het met moeite wegleggen, omdat het zó leuk was. Het was een dekentje bovenop mijn dekbed. In het Engels heb je er een beter woord voor: 'comforting'. Ik kan niet direct een beter Nederlands equivalent bedenken.   Een boek dat je aanzet om poëzie niet alleen te lezen , maar ook te beleven . Dat is wat Hans en Monique Hagen met Poëzie HARDOP  voor elkaar krijgen. En geloof me: het werkt. Ik betrapte mezelf er al snel op dat ik passages begon te fluisteren, te mompelen. Van alles wat! Van Drs. P tot Hadewijch tot... Jan/Jeanne met de pet...  (die weleens een bekende of erkende dichter zou kunnen worden als hij/zij zo verder doet) . De bundel is eigenlijk een speelse...