Wat is het antoniem voor 'chiklit'?

Dacht ik even een nieuwe term uit te gaan vinden maar blijkbaar bestaat de mannelijke tegenhanger voor chicklit al, namelijk een 'guylit' of 'ladlit': 

Tegenhanger van chicklit. Wordt ook wel guylit genoemd. Modieuze term voor moderne romans over jonge mannen door jonge mannen. Meestal is de protagonist een zelfbetrokken jongeman met bindingsangst en speelt het verhaal zich af in een grote stad ((DBNL, 2012)

Maar is dit boek wel zo simpel in die categorie te plaatsen? 
Er een blogpost over schrijven wordt al even moeilijk merk ik nu, omdat ik graag zo eerlijk en rechtuit zou willen zijn als de schrijver, omdat ik over de treffende gelijkenissen met mijn ooit zo turbulente leven zou willen schrijven, omdat ook ik op misschien te jonge leeftijd ooit Monique Van de Ven in Turks Fruit aan het werk zag en ze zo mijn eerste TV-liefde werd...(als je googelt naar foto's van Monique, typ er dan a.u.b. 'jaren 70' bij want ondertussen heeft de tijd niet stille gestaan natuurlijk). Nee die openheid ga ik niet hanteren, dat gaan we niet doen, het boek is fictie en dat is deze blog nu eenmaal niet.

Zoals ik dus al verklapte in mijn realitycheck, zou er nog een post komen over het boek, debuutroman zelfs, 'Ik ook van jou' van Ronald Giphart. 

En je mag je natuurlijk aan iets verwachten als Herman Brusselmans het eén van zijn favoriete boeken noemt. Al heel snel tijdens het lezen werd duidelijk waarom, maar al even snel werd ik blij van de vrijheid van schrijfstijl en de afwisseling van expliciet taalgebruik met echte literaire parels van zinnen, stukken uit gedichten, verwijzingen naar songteksten die plots in de context van het verhaal, poëtisch worden. Het boek gaat dan ook over twee jonge Nederlandse schrijvers, de ene met een al turbulenter relatieverleden dan de andere, die iedereen en alles achterlaten en op reis vertrekken naar Frankrijk en daar twee meisjes tegen het lijf lopen (of varen, want ze ontmoeten elkaar op een rivier, in een kano). Meer hoeft daar eigenlijk niet over gezegd worden. Je kan je er waarschijnlijk wel  iets bij voorstellen maar als dit je al moest triggeren, kan ik je alleen maar aanraden dat je het boek zelf eens een kans geeft. 

Het verhaal speelt zich af eind jaren tachtig. Ik was in die periode pakweg tien jaar jonger dan Ronald en Edgar, de twee hoofdpersonages in het boek, en misschien daarom dat ik het hele verhaal zo goed kon plaatsen.

Op reis zonder GPS, cassettebandjes in de auto, telefooncellen die maar 'half z'n ***' werkten. Maar vooral de vrijheid van mensen die elkaar toevallig tegenkwamen i.p.v. via apps of vooraf afgesproken tijdstippen en plaatsen. Toevallige ontmoetingen met total strangers in andere landen, ontmoetingen die ontaarden in passionele (in dit boek vaak zeer grafisch omschreven) scènes waarvan achteraf geen filmpjes op het internet zouden kunnen belanden. De onvoorzichtigheid en onbezonnenheid in een tijd dat 'niet alles mocht, maar alles nog kon'.

Giphart schreef dit boek in 1992 en je merkt dan ook dat er destijds nog een ander taalgebruik gehanteerd werd, woorden waar vandaag de dag onmiddellijk de stempel racistisch of aanstootgevend op zou geplakt worden. Hij haalt er thema's in aan die met de jaren alleen maar actueler geworden (automutilatie om maar een voorbeeld te geven) en je voelt, ook al benoemt hij het niet, dat aids destijds nog een niet te ontkennen zwaarte had in de maatschappij. Maar evenzeer komen tijdloze onderwerpen als overspel aan bod, emoties van jaloezie, gemis en haat/liefdeverhoudingen die altijd even emotioneel beladen zullen blijven.

Was dit boek voor mij? Ja! Het was grotendeels een flashback naar een tijd waarin ikzelf ook op avontuur ging, mijn eerste studententijd en er nog een ongelofelijke freedom of speech was. Ik zat destijds, en nu wellicht nog steeds niet, op hetzelfde intellectuele niveau als dat van de hoofdpersonages in het boek maar wel was er veel herkenbaarheid van omstandigheden en manier van denken en doen.  

Is dit boek voor iedereen? Dat is een heel goeie vraag, al zeg ik het zelf. Ik zou zonder verpinken onmiddellijk een hedendaagse versie van dit boek  willen beginnen lezen, al is het maar om een vergelijk te kunnen maken met hoe het zich nu allemaal zou afspelen. 

Kent iemand jonge schrijvers die deze eerder ruwe schrijfstijl hanteren in een hedendaagse zeitgeist? Alle tips zijn welkom! 

Leestip: 

Moest er iemand interesse krijgen in de wilde jaren 80/90 na het lezen van deze blogpost of het lezen van dit boek, dan kan ik 'De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst zeker aanraden. Meer tristesse, minder seks, minder poëzie dan in dit boek het geval was, maar  evenzeer een fantastische trip terug naar de 80's. Lees je niet graag, of momenteel niet zoveel tijd, de verfilming van Felix van Groeningen moet naar mijn mening zeker niet onderdoen voor het boek.