Reflectie op mijn reality check

 

De balans van een 'oei'

We zijn eind mei. De berg werk en taken die onoverkomelijk leek, beklommen, met als resultaat een gevoel van '...en nu nog veilig afdalen'. De kinderen dromen van ijsjes, ik van vakantie. En ergens daartussenin sluipt die stille vraag binnen: Wat heb ik eigenlijk allemaal gedaan dit jaar? En specifieker nog: Wat heeft dat cultuurportfolio nu eigenlijk opgeleverd, behalve een paar 'oeis' en 'aha’s'?

Ik blader terug naar mijn eerste blog. Die fameuze 'oei' — een spontane reactie die misschien meer zei over mijn digitale schroom dan over mijn culturele ingesteldheid. Want het bleek al snel dat ik méér met cultuur bezig was dan ik dacht. Ik noemde het toen: stilstaan bij mooie dingen. En dat blijkt zowat de rode draad te zijn van dit hele traject.

Van stilstand naar stil-kijken

Als ik eerlijk ben, heb ik dit jaar vaak stilgestaan. Niet letterlijk (al staar ik nog steeds iets te vaak naar een boom), maar bewust. Bewust gelezen, gekeken, geluisterd. Soms met spontane tranen, soms met een glimlach, soms met gefronste wenkbrauwen. De boeken die ik las — Lize Spit staat op het menu voor deze zomer — lieten sporen na. Muziek bleef nog steeds een vaste en immer groeiende waarde in ons gezin. 

Ik begon dit traject met het idee dat cultuur iets 'groots' moest zijn: theater, musea, dikke boeken. Maar gaandeweg ben ik tot de conclusie gekomen dat cultuur net zo goed zit in kleine dingen en gebaren. In de manier waarop mijn dochter haar eerste zelfgeschreven verhaaltje voorleest. In een oude zwart-witfilm (The Lighthouse) waar mijn jongste plots stil van wordt. In een schilderij van een onbekende naam in een plaatselijk museum, dat me harder raakt dan ik had verwacht.

Hoe ik wil blijven groeien

Mijn culturele spiermassa is dit jaar wat aangesterkt — en ik ben niet van plan die te laten verslappen. De komende jaren wil ik mijn blik blijven verruimen. Ik wil mijn literaire comfortzone blijven oprekken en kijk zo hard uit naar 'meer tijd hebben om ontspannen te lezen' (ja, ook poëzie, met glans mijn favoriete nummer 1 van de vier modules Nederlands die we tot nu toe volgden). Nog eens écht verdwalen in een museum zonder op de klok te kijken, en vooral blijven openstaan. Voor kunst die ik nog niet begrijp. Voor verhalen die ik nog niet ken.

En ja, ook voor mijn eigen kinderen wil ik een cultuurklimaat creëren dat niet ruikt naar verplichting, maar naar nieuwsgierigheid. Niet “je moet dit lezen”, maar “kom, we ontdekken samen”.

Deze keer een slotbeeld in Munch-stijl 
(dank u, Dall-E, ook voor het mysterieuze derde ijsje)




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

We moeten onze kinderen weer de liefde voor taal bijbrengen

Afbeelding
Liefde voor taal  In zijn artikel wijst Michiel Wils op een dringend probleem binnen het taalonderwijs: de nadruk op puur functionele taalvaardigheden ten koste van de passie voor de taal zelf. Wils betoogde dat het lesprogramma met zijn vage leerdoelen en gebrek aan literaire aandacht heeft geleid tot een situatie waarin studenten niet langer genieten van lezen en hun culturele en taalkundige bagage verwaarlozen.  Waar knelt het schoentje? De grootste uitdaging zit hem in het vinden van de juiste balans tussen vaardigheden en kennis binnen het onderwijs van taalvakken. Er is een opvallende overgang naar een praktischere benadering, waarbij de focus ligt op communicatie en de interpretatie van tekst door leerlingen; echter lijkt de diepte en culturele diversiteit van taal naar de achtergrond te zijn verdwenen.  Wils benadrukt het belang van kennisoverdracht en culturele bagage als essentiële elementen voor het cultiveren van liefde voor taal. Hij benadrukt ook de waarde v...
Read more »

Heer van de vliegen, AKA, Lord of the flies

Afbeelding
Ik zet al vast even recht dat je je niet puur mag baseren op deze oude cover van de originele Engelse versie van dit boek. Goldwing won niet de Nobelprijs voor specifiek dit boek, maar ontving in 1983 wel de Nobelprijs voor Literatuur. De prijs werd toegekend voor zijn hele oeuvre, maar Lord of the Flies was zeker een van zijn meest invloedrijke werken die bijdroegen aan de erkenning. Dit boek greep me onmiddellijk bij de keel Lord of the Flies oftewel Heer van de vliegen,  geschreven door William Golding, is een van die boeken die generaties lang een diepe indruk achterlaten. Het verhaal over een groep jongens die op een onbewoond eiland terechtkomen en daar hun beschaving verliezen, is veel meer dan een avonturenverhaal.  Het is een allegorie over de menselijke natuur, een onderzoek naar de dunne scheidslijn tussen beschaving en barbarij. Golding ontving in 1983 de Nobelprijs voor Literatuur voor zijn volledige oeuvre, en Lord of the Flies was ongetwijfeld een belangri...
Read more »

De laatste kans, en we hebben die benut.

Afbeelding
De Laatste Kans:  een intieme theaterervaring vol hilariteit Onlangs had ik het genoegen om de komedie De Laatste Kans bij te wonen, uitgevoerd door het Heists Kamertoneel. Deze voorstelling, geschreven door Jeroen Maes en geregisseerd door Leo De Vos, vond plaats in het knusse theater aan de Kattestraat 1 in Heist-op-den-Berg. Met slechts 84 zitplaatsen bood de zaal een ongeëvenaarde intimiteit, waardoor het publiek zich letterlijk midden in het decor bevond. Alsof je een gigantische TV pal voor je neus hebt We zaten op de eerste rij, zo dicht bij het podium dat mijn voeten bijna deel  uitmaakten van het decor. Deze nabijheid zorgde voor een unieke ervaring; de acteurs speelden op armlengte afstand, wat de emoties en komische momenten des te intenser maakte. De interactie tussen publiek en spelers werd hierdoor versterkt, wat leidde tot spontane lachsalvo's en een gevoel van betrokkenheid bij het verhaal. Moest je dit theater ooit bezoeken, probeer stoelen op die eerste rij t...
Read more »