Van den vos, een ram, een haas en… een aap?!

 Van den vos die amoc maecte

Frank als Koning Nobel, maar in deze
voorstelling gewoon 'Leeuw'

Eerlijk? Ik had geen idee waar mij aan te verwachten.
Ik wist zelfs niet dat Frank Focketyn erin meespeelde, wat op zich voor mij al reden genoeg had geweest om naar deze voorstelling te gaan.

Maar goed, daar zat ik dan, in Cultuurhuis Corso in Berchem, tussen een gezellige bende collega-studenten Nederlands, klaar voor een eigentijdse bewerking van Van den vos Reynaerde.
Middeleeuws dierenepos, zeg je? Wacht...

Van tekst naar tekstmachine

Wat me het meest van mijn sokken blies? De acteurs die in razend tempo schakelden tussen personages. Inge Paulussen sprong eruit – en niet enkel letterlijk. De manier waarop zij van een onnozele ram met Limburgs accent switchte naar een hyperactieve
haas die halve pagina's slamtekst uitspuwde, was ronduit fenomenaal.

Je hoorde het publiek een collectieve 'wauw' denken.
En ik dacht alleen maar: leer die tekst maar eens uit je hoofd.

Maar Jonas Leemans (Wolf, Hond en wat nog allemaal) en Han Coucke (Vos) moesten zeker niet onderdoen voor haar kunsten. Wat Inge bracht als rappende haas, rijmde Jonas aan elkaar als een baas. 

Van originele passages tot satire tot slapstick

Vos en Wolf

De voorstelling balanceerde heerlijk tussen poëtische ernst en absurde humor. Er zaten scènes in waarbij je dacht: “Oké, dit is bijna Shakespeare,” gevolgd door een beer die zich vastzet in een boom op zoek naar honing en een kat die verblind terugkomt van een queeste. Voeg daar een paar krakkemikkige volksdansjes aan toe en je had een bizarre, maar onweerstaanbare cocktail van stijlen. En dat werkte. Echt.

Finale met een knal – letterlijk

Als je dacht dat het niet zotter kon, kwam plots Jonas Leemans het publiek ingestormd. Als… een aap. Juist ja. Geen flauw idee wat die daar precies deed – dat beest zit niet in de originele Reynaert – maar man, wat een intens moment. Hij sprong letterlijk het publiek in, brulde alsof z’n leven ervan afhing, en voor je het wist, stonden de spots zo fel in je gezicht en kreeg je een geluid te horen dat recht 'out of space' leek te komen en dan... zwart en stilte. Wat een intens einde... over immersive theatre gesproken.

Kunstenaars in het wild

Na afloop bleek trouwens half cultureel Vlaanderen in de zaal te zitten. Warre Borgmans hier, Pieter Embrechts daar, en natuurlijk Dimitri Leue, de geestelijke vader van dit stuk, die kwistig schouderklopjes en felicitaties kreeg, en terecht.
Ik ben niet gauw starstruck, maar dit was toch wel een mooie collectie creatievelingen op een hoopje. 

Meerwaarde? Absoluut

Is dit iets om met leerlingen te gaan bekijken? Niet voor de eerste graad, denk ik. Maar de derde graad? Zeker weten. Taalspel, actualiteit, satire, ritme, stijl… én een subtiele spiegel voor onze samenleving. Het is een voorstelling die je niet zomaar ondergaat; je wordt letterlijk meegezogen.

Conclusie

Van den vos die amoc maecte was geen alledaagse voorstelling. Het was een theatervoorstelling met ballen aan het lijf – én een aap én een verdiende staande ovatie op het einde. Fantastisch! Dit was mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste bezoek aan het intieme, gezellige Corso.