Reacties op blogposts

 https://portfolioliesvanderjeugd.weebly.com/cultuurevenementen1/14-18-de-musical#comments 

Hoi Lies

Normaal gezien ben ik niet bepaald musical-minded – geef mij maar een goed boek of een historische documentaire – maar deze had ik eerlijk gezegd wél willen zien. Misschien is het de combinatie van spektakel en geschiedenis, of het feit dat de Eerste Wereldoorlog als thema me altijd al heeft gefascineerd (en laten we eerlijk zijn: rijdende tribunes, dat prikkelt toch een mens zijn nieuwsgierigheid).

Ik herinner me nog vaag hoe groot die productie was in 2014, maar ik had totaal gemist dat er nu een vernieuwde versie loopt. Goed om te weten dat de klemtoon nu meer ligt op de vriendschap tussen de vier kameraden – dat spreekt me eerlijk gezegd meer aan dan de liefdesperikelen. En het feit dat het bruikbaar is in de klas maakt het natuurlijk nog interessanter, zeker als je, zoals ik, binnenkort voor een groep pubers staat die liever Call of Duty speelt dan zich inleeft in de loopgraven van 14-18.

Hopelijk kan ik 'm ooit nog bekijken, al is het maar op tv.

Groetjes
David

 

https://cultuurportfoliomelissavisser.blogspot.com/2025/05/zit-differentiatie-in-zwaar-weer.html?sc=1748166268114#c8091047963998725277 

Hey Melissa

Een herkenbare en eerlijke reflectie! Differentiatie is zo’n begrip dat in theorie prachtig klinkt, maar in de praktijk vaak aanvoelt als een soort Rubiks kubus die je nooit helemaal juist krijgt gedraaid — zeker niet met 100 leerlingen per week en een klad aan lesvoorbereidingen in je hoofd.

Tijdens mijn stage heb ik zelf ook gemerkt hoe lastig het is om de balans te vinden: je wil recht doen aan élke leerling, maar soms voel je je al blij als je les überhaupt gelukt is. En dan is het vaak de leerling die stil en 'gemiddeld' lijkt, die tussen de mazen van het net glipt. Dat blijft wringen.

Wat ik sterk vond aan jouw reflectie (en ook aan het Klasse-artikel trouwens), is dat het de druk van de ketel haalt. Differentiatie hoeft geen alles-of-nietsverhaal te zijn. Kleine, doordachte aanpassingen maken effectief al een verschil. Het hoeft geen pedagogisch kunststukje te zijn met 5 niveaugroepen, 4 leerpaden en 3 contracttaken per week (been there, tried that, mislukt 😅). Gewoon je lesdoel helder houden en met een open blik blijven kijken: wie heeft er extra uitleg nodig? Wie kan al een stapje verder?

Ik denk dat we als beginnende leerkrachten vooral mogen onthouden dat perfect differentiëren niet bestaat. Maar elke poging telt. En elke leerling die zich wél gezien voelt, is er eentje gewonnen.

Groetjes
David


https://cultuurvoordummies-gertvanloon.weebly.com/nederlands-4/twee-raadsels-en-drie-emoties-later#comments

Hoi Gert

Jij hebt me zo ongeveer overtuigd om Het smelt bovenaan mijn zomervakantie-to-dolijst te zetten. Ik heb de film nog niet gezien en het boek ligt ook al even op me te wachten — ik pak het telkens weer vast in de bibliotheek en denk dan: “straks, tijdens de vakantie, als ik tijd heb om echt te lezen.”

De manier waarop je die drie emoties beschrijft — ressentiment, eenzaamheid, melancholie — voelt zó raak aan, zelfs zonder dat ik het verhaal al ken. En dan die zinnen die je citeert... als die representatief zijn voor Spits stijl, dan ga ik deze zomer een paar keer stevig moeten slikken tijdens het lezen. In de beste zin van het woord.

Ik vond het ook interessant hoe je de brug maakt naar het klaslokaal. Vooral het idee om de film als instap te gebruiken voor leerlingen die minder snel naar literaire romans grijpen. Je creëert eerst herkenning, en daarna kan je die verdieping opzoeken via de taal. Misschien iets om komend schooljaar mee te experimenteren.

Dankjewel om je leeservaring zo openhartig te delen. Ik kijk er nu des te meer naar uit om Het smelt eindelijk zelf te ontdekken — ijsje in de hand, tuinstoel net iets te hard, en bij ons, spijtig genoeg, eerder zwijgzame kippen op de achtergrond.

Groetjes
David